Işık dalgası ve parçacık (veya parçacık) teorileri 17. yüzyıla kadar uzanır ve genellikle kurucuları olarak sırasıyla Huygens ve Newton ile ilişkilendirilir. Onlardan önce gelen, ışığın gözü bir nesneye bağlayan ışınlardan oluştuğu geometrik optik olarak adlandırılıyordu. Geometrik optikte de iki teori vardı. Emisyon teorisine göre, ışık ışınları gözlerimizden çıkmış ve nesneleri dokunmaya benzer şekilde "algılamış", Hero ve Ptolemy bu teoriyi desteklemişlerdir. İntromisyon teorisine göre ışığı yayan nesnelerdi, Aristoteles ve Galen bu versiyonu tercih etti. Matematiksel olarak her iki teori de optik fenomenler için eşdeğerdir ve esas olarak kırılma yasasının söz konusu olduğu durumlar dışında optiği geometriye indirger. Daha fazla tarihsel ayrıntı burada verilmiştir.

Işığın "parçacıkları" elektronlardan ziyade fotonlardır ve "dalga-parçacık ikiliği" doğalarını açıklamanın popüler bir yolu olsa da oldukça yanlışsa, gerçek ikilik bir pilot dalga teorisi üretebilirdi. Kabul edilen model, 1940'ların sonlarında geliştirilen ve elektromanyetizmanın diğer formlarını ve ilk yaklaşım kuantum mekaniğini de tanımlayan kuantum elektrodinamiğidir. Fotonlar dalgaların bazı özelliklerine ve bazı parçacıklara sahip olsalar da hepsine sahip değiller ve ayrıca ikisinin de sahip olmadığı bazı özelliklere (dolaşıklık gibi) sahipler.